Descubrimos mil lugares que soñamos,
paraÃsos con aroma de herba e sal,
e durmimos baixo ceos estrelados
cruzando Perseidas con máis desexar.
Atopamos nos desertos a frescura,
un oasis entre tanta secaña,
e subimos con alento cada duna
coa que o vento nos quixo agasallar.
Percorremos vilas e o mar
tentadas na idea de non regresar.
Achamos minas de paz
fundindo os pes na area mollada
e sentimos frÃo na lagoa,
humidade na néboa e calor no volcán.
Abrigada percorres a praia está mañá
co teu xersei laranxa tenue.
Cada pegada que debuxas ao pisar
perderase na brétema.
Xa che vexo vir de alÃ,
de onde Area Maior se perde no horizonte.
Se te vises coma eu che vexo a ti
dende a cima deste monte.
Xa che vexo vir de alÃ,
de onde Area Maior se perde no horizonte.
Se te vises coma eu che vexo a ti
asinarÃas cada liña destes versos.
Xa non sangran as feridas
desas garras que me cubrÃan.
E ti coma un ser de luz chegaches ao meu balcón.
E eu coma un peixe que en ave se transformou.
Xa non sangran as feridas
desas garras que me protexÃan.
No medio do vendaval movemos montañas
deixando os nubeiros atrás.
Un novo fulgor lonxe de tanto animal.
Xa non sangran as feridas
desas garras que me cubrÃan.
Xa non sangran as feridas
desas garras que me protexÃan.
Sen diaños como compaña,
nin santos aos que gardar.
Non quero das túas embrollas.
Se fico eiquÃ, ti vas para acolá.
Ti para alá.
Non veñas con esa teima,
non volverei tropezar.
Non tentes facerme a lea
que nesa maraña non me verás máis.
Nunca máis.
Sei que sei que sairá o sol.
Sei que sairá o sol.
Eu quero oulearlle á noite,
sentir brisa na mañá,
tamén quero escudriñarme
que algo, seguro, haberei de atopar.
Tamén penso escudriñarme
que algo máis puro haberei de atopar.
Xa sei que serÃa imposÃbel
manterse nas túas ramas de cristal por sempre.
Xa sei que é o ciclo da vida,
que por moito que brille unha estrela
ao final terminará por se apagar.
Tal vez os dÃas felices
son os que estamos agora a contemplar
con ollos fundidos.
Tal vez si que exista o infinito
e por iso xa non estás trala ventá
pola que che vÃn sempre na primavera florecer.
AlegrÃa nas palabras
que erixiron esta casa.
AlegrÃa ao facer café.
Nos centos de miradas
e en tender a coada
os martes e os venres.
AlegrÃa que disipa tormentas en alta mar.
AlegrÃa cando almorzarmos tarde xunto con Antònia Font.
Cada instante de cada dÃa
cunha ollada comprendemos o que está a suceder.
Cada instante de cada dÃa
cunha ollada comprendemos o que está a suceder.
AlegrÃa nestas plantas
que mercamos onte na praza.
Nas catedrais levantadas
con corenta gargalladas.
Cada instante de cada dÃa
cunha ollada comprendemos o que está a suceder.
Cada instante de cada dÃa
cunha ollada comprendemos o que está a suceder.
E dime, por que tivemos que discutir?
E dime, por que?
Que haberemos atopar fóra desta xungla?
Neste preciso instante,
entre entullos do último temporal,
tomamos alento
e collémonos ben forte da man.
Neste intre de acougo,
nesta tregua ate o próximo furacán,
retámoslle aos medos
e avanzaremos para saÃr da lama.
Que haberemos atopar fóra desta xungla?
Que máis dá?
Convencidas amais.
Como a emoción por devorarse o mundo.
Como un rexurdir primaveral.
Como sentir o veludo do musgo.
Como un rexurdir primaveral.
Como deixarse mollar un segundo.
Como un rexurdir primaveral.
Como presente, pasado e futuro.
Como un rexurdir primaveral.
Esta noite de san Xoán arderemos
como ardiamos sempre
cando non mirabamos tanto atrás.
Cando o importante era o real.
Cando estaba todo por inventar.
Saltaremos sobre as miles de ascuas
que fomos soltando
e que o medo tentará de novo prender.
Como se o foramos deixar entrar
como cando non podiamos máis.
Esta noite de san Xoán arderemos
como ardiamos nós.
Canta, amoriño, ti canta.
Non lles pidas permiso.
Canta e cega as miradas
dos tristes que se cren os amos deste mundo.
Canta, amoriño, ti canta.
Prende ese resplandor.
Canta, que cando cantas
todas as pedras que hai nesta leira vólvense flor.
A forza das túas coplas:
verso, pandeiro e tambor;
que coma sempre que cantas
deixan espido o teu corazón e no noso un veleno.
Buscando a canción perfecta,
o himno pop que sexa un pedazo de nós.
Un soño contado nesa canción perfecta,
o hit dunha nova era,
dun novo mundo ao meu redor,
un tema de cabeceira para este amor
sen ser outro charramangueiro máis.
Buscando a canción perfecta
coa música correcta,
un novo xiro de guión
que faga que todo pareza que é máis amábel,
máis por favor,
que todo pareza que é moito mellor.
Poñeremos toda a intención na canción perfecta.
Buscando a canción perfecta,
o himno pop que sexa un pedazo de nós.
Un soño contado nesa canción perfecta,
un novo mundo ao meu redor
que é moito mellor.
O tempo pasa tan lento
que ata é imposÃbel calar,
o tempo pasa tan lento se lonxe ti estás.
O ritmo faise pesado
e non hai mareas nin ventos xa aquÃ,
o ritmo faise pesado se non podes vir.
É moito mellor, é puro feng shui,
compartir o mundo con ese sorrir.
Non preciso máis nada para vivir.
É moito mellor.
Que pasear polas estrelas
no foguete do doutor Zarkov,
que ter mil súper poderes
ou unha conta desas no banco criminal das illas Caimán
que, por moito que digan, non vale máis.
É moito mellor que ser invisÃbel cando veñen mal
ou que aquel imposÃbel de poder bailar
un ‘slow with you tonight’.
É moito mellor, é puro feng shui,
compartir o mundo con ese sorrir.
Non preciso máis nada para vivir.
É puro feng shui.
Xa rematou a Guerra Mundial
sen ningún acordo ou trato de paz,
sen posibilidade de volver atrás.
(Atrás) quedarán esas crises sen máis,
os tempos bonitos e o triste pechar.
Déixaos estar, déixaos estar alá.
Pois si, rematou a Guerra Mundial
e o tempo na fronte xa nunca voltará,
e nós crendo que iso era amar.
(Amar) terminou por nos esgotar,
deixounos fundidas sen forzas para máis,
cun balance extra oficial de dúas feridas mortais.
"Vai sendo hora que veñas verme,
vai sendo hora de reflexionar..."
Non, máis ben, é hora de por o punto e final.
Montaremos unha mesa informativa
no centro da capital,
repartiremos na praza os folletos,
globos ás crianzas
e a quen queira unha postal.
Contaremos coa mellor megafonÃa mundial,
coa mellor coa que poidamos contar,
chamaremos a unha orquestra das de antes
que toque A Vitoria de tema final
e a esquecer o que foi mal.
O que foi tan mal.
Despois iremos ata a porta do garito
que sempre tiñamos que evitar,
pintaremos ben grandes os nosos nomes
e cinco mariachis rolarán detrás.
Colarémonos nunha festa privada,
e na voda de non sei quen,
bañarémonos nas fontes da cidade
ata que o alcalde o proclame tamén.
Si, el tamén.
E coas palmas bateremos pandeiretas,
tentarei ata algún punto eu bailar,
e asà deixaremos que amenza o dÃa
vendo as nosas caras na prensa local.
E fuxiremos cara o mar ou costa arriba
que o recado quedou ben dado xa,
construiremos un refuxio xa para sempre
que sempre será antinuclear.
Eu sempre soñei vivirmos illados
nunha pequeniña vila de mar.
Roubarlle ao tempo a iniciativa
e reencontrarnos co esencial
mais pasan os dÃas
e sigo sen ser protagonista neste ser.
E aquÃ, en silencio, mentres tanto,
agardo que volva a lucidez
e deixe de sentirme experimento
de quen non quere comprender
que eu a apoloxÃa que fago é de ti
e dos teus ollos que me fan seguir.
Non vou gastar nin un só minuto de vida falando de ti.
Non mereces nin sequera un segundo,
estarás sempre lonxe de min.
Non vou darche a batalla.
Non repetirei as verbas que si me dedicaches ti,
Hei deixar as miñas forzas en cousas que aportan e fan ser feliz,
como estar hoxe aquÃ.
Non vou darche a batalla.
Sei que precisarÃas xustificalo como un desastre natural.
Fomos un equipo de primeira división,
fomos o tempo perdido,
unha especie en extinción.
Fomos campo sementado,
a esperanza e a ilusión.
Os paxaros que crÃan que era doado
que puidera levantar calquera o voo.
E nunca puidemos ser parte da mesma pel.
Fomos da maneira que mellor nos funcionou,
un espazo tan baleiro
que ao final sobordou.
Unha infinita bondade
e o silencio do terror.
Fomos parte de retrousos mil.
Fomos carne de canón.
E nunca quixemos ser parte da mesma pel.
Fomos un equipo de primeira división
mais nunca puidemos ser parte da mesma pel.
Fomos da maneira que mellor nos funcionou
mais nunca quixemos ser parte da mesma pel.
Canseime de min,
de verme asÃ,
de tanto que perdÃn con todo isto
en tan pouco tempo.
Canseime de ti,
de verte asÃ,
botándolle pólas seguido ao incendio
para despois saÃr correndo outra vez.
Dis que hai xente que si,
que o quere asÃ,
que matarÃa por verse nunha como esta
e iso a min xa non me afecta.
Xa non.
Canseime de tanto conto.
Veña, deixa o tema xa,
todo seguinte paso será sen as túas loias
e as túas historias.
Non hai nada que arranxar
en prototipos que xamais funcionaron,
é mellor tiralos.
Deixa de quererme asÃ,
deixa de quererme asÃ,
deixa de quererme asÃ,
queixa de querer verme asÃ.
Canseime de tanto conto.
Amence no Monte Louro,
raia o sol escapando do mar.
Enlazadas as amantes espertan coa calma do lugar.
Ule a vida e non vamos deixar un minuto escapar.
Ule a vida e non vamos deixar que quede atrás.
Ti espida na procura das ondas
mentres eu aÃnda vou polo areal.
Ese océano tan vivo semella que por ti estaba a agardar
para fundirse coa súa favorita serea.
Para repetir de novo ese ritual.
Para repetir de novo coa súa favorita.
Anoitece no Monte Louro
cun solpor magnético.
Non volveremos xamais.
Nós quedamos.
Non hai moito máis que pensar.
Merecemos este mundo,
o futuro empeza xa.
Dende a caseta ate a meta queda moito por andar
e ata é posÃbel que pretendas coma sempre vir detrás
para turrar e máis turrar e máis turrar,
preténdesme frear,
e aÃnda non souben o xeito de podelo aproveitar.
Éche importante cada instante,
xa é difÃcil respirar,
izar as velas e navegar un deserto tropical
e ti a puxar e máis puxar e máis puxar,
preténdesme parar,
e aÃnda non souben o xeito de podelo aproveitar.